دید انسان به دو قسمت تقسیم می شود: دید مرکزی و دید محیطی.

دید مرکزی در حالتی است که ما مستقیم به شئ نگاه می کنیم و آن را تشخیص می دهیم. ولی ما وقتی به نقطه ای نگاه می کنیم، خواه ناخواه نقاط اطراف آن را هم اگر چه غیر واضح، می بینیم و حس می کنیم ؛ مانند وقتی که شئ یا شخصی از کنار به ما نزدیک می شود. از دید محیطی برای تحرک و نیز درک محیط استفاده می کنیم. دید محیطی یا میدان بینایی ما دارای ابعاد و حدودی است که تتها با دستگاه های مخصوص می توان آن را اندازه گیری نمود. دید مرکزی، شفافیت دید ما و نیز کیفیت دید رنگ ها را مشخص می کند و حسگر آن در مرکز شبکیه است. بر خلاف دید محیطی، اندازه گیری دید مرکزی آسان بوده و با تابلوهای دید که در همه کلینیک های چشم پزشکی نصب شده اند قابل اندازه گیری می باشد. دید مرکزی را میتوان برای نزدیک، با استفاده از تابلوی مخصوص دید نزدیک نیز اندازه گیری کرد. در بعضی از اختلالات نظیر پیر چشمی، دید نزدیک مختل می شود، در حالی که دید دور کاملآ طبیعی است. در بیماری نزدیک بینی که یکی از علل شایع ضعف چشم است عکس آن اتفاق می افتد.

بعضی از بیماری ها ابتدا دید محیطی ما را مختل می کنند و به مرور زمان دید مرکزی را هم گرفتار خواهند کرد. مهم ترین و شایع ترین این بیماری ها ، گلوکوم یا آب سیاه است. در بیماری آب سیاه ابتدا دید محیطی دچار آسیب می شود و بنابراین ممکن است تا مراحل پیشرفته بیماری، فرد متوجه آن نشود و وقتی متوجه شود که دید محیطی بسیار تنگ شده و حالتی مثل دید تونلی پیدا شود.

با انجام پریمتری، اندازه دید محیطی فرد مشخص می شود. این آزمایش برای تشخیص زودهنگام گلوکوم (آب سیاه) بسیار کمک کننده است. همچنین در بیماری که تحت درمان است، این آزمایش کمک می کند تا مشخص شود بیماری او کنترل شده یا در حال پیشرفت است. در سایر بیماری ها که اعصاب چشم یا مغز را گرفتار می کنند، نظیر خونریری مغزی و تومرها، انجام این آزمایش به تشخیص ضایعه کمک کننده است.

شیوه انجام این آزمایش این است که بیمار در یک نیمکره نیمه تاریک بایستی شئ کوچک روشنی را که در قسمت های مختلف شبکیه او تابیده می شود درک کند. با تغییر روشنایی و نیز اندازه این شئ، حساسیت محیط شبکیه و میزان آسیب اندازه گیری می شود.